Muhammed Baki Billah hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” talebesinden Hace Hüsameddin şöyle anlatıyor:

Ben, hocam Baki Billah hazretlerine ilk gittiğimde, bana;
- Aradığın ben değilim, buyurmuştu.

Ben de üzüntüyle ayrılmıştım huzurundan.

Memleketime dönüp, şaşkın bir vaziyette;
- Şimdi ben ne yapacağım? diye hayrette kalmıştım.

Ben böyle üzülürken bir beyti hatırladım.
O beytte şöyle deniyordu:

Aradığın o idi,
Ne için döndün geri?

Ayrılmaz tatlıcıdan,
Kovsalar da sineği.

Bu beytin tesiriyle tekrar gittim.
Çok şükür kabul etti. Sevinip şükrettim Rabbime.

Bir teveccüh edince

Baki Billah hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında bir kimse vardı ki, tasavvufta yükselmek istiyordu.

Bunun için çok dua ediyor, bir türlü kavuşamıyordu muradına.
Bir gün Baki Billah hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” ismini duydu ve öğrendi tasavvufta yüksek derecesini.

Ona gitmeye karar verdi.
Ertesi gün bu mübarek zat at üstünde giderken gördü Onu.
Ve koşup edeble yaklaştı kendisine.

Atının dizginine yapışıp;
- Lütfen beni de talebeliğe kabul edin, diye yalvardı.

Büyük Veli indi atından.
Şefkatle kucaklayıp, teveccüh etti ona.

Sonra ellerini kaldırıp;
- Yâ ilahi, sen bunu isteğine kavuştur, diye dua etti.

Bu dua ile kalb gözü açıldı adamın.
Evliya oldu o anda.

Zira Baki Billah hazretleri “rahmetullahi aleyh” dua etmişti.