Bir gün Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerine bazı sevdikleri;
- Efendim, bu yüksek dereceye nasıl kavuştunuz? diye sordular.

Şöyle anlattı:
- Benim, tasavvufla hiç ilgim yoktu. Evliyalık nedir, bilmiyordum. Hiçbir tasavvuf kitabı da okumuş değildim. Ama bir hasletim vardı.

Sordular:
- O neydi efendim?
- Darda kalanların yardımına koşardım. Dost düşman ayırmaz, hatta kâfir-Müslüman demez, herkese hizmet için can atardım. İşte bu huyum sebebiyle, Hak teâlâ tasavvufun en yüksek derecesini ihsan etti bana.

Üç arkadaşım vardı ki

Ve bir misal verdi:
- Mesela medresede okurken üç arkadaşım vardı ki, hasta oldular bir zaman.
Onların hizmetini ben aldım üzerime.

- Gece gündüz demez, tedavileriyle uğraşırdım.
Hastalıkları bana da sirayet etti.

- Ama hizmeti bırakmadım.
Çünkü severek yapıyordum onlara bu hizmetleri.

- Bu, elimde değildi zira.
Hilkatimde vardı bu haslet.

Ve bir tavsiyede bulundu onlara.
- Siz de benim gibi olun. Çok faydasına kavuşursunuz.

Ben haksızım deyin!

Bir gün bazı gençler bu zata gelerek;
- Hocam bize nasihat eder misiniz, diye rica ettiler.

Onlara cevaben;
- Evlatlar! İnsanların kaybettiğini bulmaya çalışın, buyurdu.

Gençler bir şey anlamadı.
- O nedir ki efendim?
- Sevgi ve samimiyet. Sertlikle bir yere varamazsınız. İnsanlarla iyi geçinin. Bir ihtilafa düşerseniz, ben haksızım deyin.

- Neden efendim?
- Çünkü Peygamberimizin “aleyhisselam” müjdesi var bu konuda.

Merak ettiler:
- Ne müjdeliyor hocam?
- Böyle yapana Cennette köşk verileceğini müjdeliyor Efendimiz “aleyhisselam”. “Kefili de benim” buyuruyor.