Evliyanın büyüklerinden Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün talebesiyle birlikte Bağdat’tan Şam şehrine hicret ediyorlardı ki, yolda karşılarına bir soyguncu grubu çıktı aniden.

Haydutlardan biri anlatıyor:
Kafileyi görünce, hücum etmek için hazırlanmıştık ki, o sırada kafileden beyaz kaftanlı biri, beyaz at üzerinde ileri çıktı.

Ve heybetle dikildi karşımıza.
Biz kalabalık olduğumuz halde o kişiden korktuk.

Zira o bir kişi, yavaş yavaş büyüyüp sonunda büyük bir dağ kadar oldu önümüzde.

Nasıl korkmayalım.
Hiç böyle şey görmemiştik ömrümüzde.

Korkumuzdan atların üzerinden yerlere yuvarlandık.
Bu işte bir iş var dedik içimizden.

Hata ettiğimizi çok iyi anladık.
Sonra o kişinin yerinde Halid-i Bağdadi hazretlerini gördük.

Meğer gördüğümüz o heybetli kişi, bu zatmış.
Hürmetle yaklaşıp hep birlikte eman diledik kendisinden.

- Bizi affedin, diye yalvardık.

Affedince bıraktık soygunculuğu.
Talebesi olmakla şereflendik.

Allah bir kulu severse…

Bir gün bazı sevdikleri;
- Efendim, Allahü teâlânın bir kulunu sevdiğinin alameti var mıdır? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Evet vardır, buyurdu.

- O alamet nedir efendim?
- O kimse hep hayırlı işlerle meşgul olur. İnsanlar fayda görürler kendisinden.

- Sevmediğinin alameti nedir hocam?
- O da malayani ile vakit geçirir. Yani ne dine, ne de dünyaya faydası olmayan boş işlerle uğraşır. Daha açık söyleyeyim mi?

- Buyurun efendim.
- Allahü teâlânın bir kimseyi sevdiğine alamet, o kimsenin iyi işler yapması, sevmediğine alamet ise kötü işlerle uğraşmasıdır.