Abdülkahir Sühreverdi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” yeğeni, Şihabüddin Ömer-i Sühreverdi şöyle anlatıyor:

Bir gün, amcamın yanına biri geldi.
Yanında bir de buzağı getirmişti.

Hayvanı bir ağaca bağlayıp, amcama;
- Efendim, kabul buyurursanız, bu hayvanı size nezr etmiştim, diye arzetti.

Amcam, bir buzağıya, bir de adama bakıp;
- İyi ama bize nezr ettiğin, bu hayvan değil ki, buyurdu.

Adam, şaşkın şaşkın amcama bakıyordu ki, o esnada koşarak biri daha geldi yanımıza.

Onun da yanında bir buzağı vardı.
Amcama hitaben;
- Efendim, bir karışıklık oldu. Size nezr edilen buzağı, o değil, işte budur, dedi.

Onu bırakıp öbürünü alıp gitti.

Ahmak insan

Bir gün de;
- Ahmak kimdir efendim? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Ahmak insan, kendi Yaradanına isyan eden insandır, buyurdu. Böyleleri, kendi ayıbını görmez de başkalarının ayıplarını araştırıp durur. Kendisi her türlü günahı işler de, yine Cennete girmeye lâyık görür kendini.

İyi insan

Bir gün de;
- İyi insan kime denir efendim? diye sordular.

Cevabında;
- İyi Müslümandan, kimse zarar görmez, buyurdu. O, kendini kötü bilip, başkalarını iyi bilir. Edeblidir, incitmez kimseyi.

Şöyle devam etti:
- İnsanlardan kendisine çok sıkıntı gelse de, yüzünü ekşitmez ve sabreder.
Kötülük yapana da, iyilik eder. Zira onun içinde, kemlikten eser yoktur.
Nitekim büyüklerimiz; “Her kaptan içindeki dışına sızar” buyurmuşlardır.