Bir gün, Gavs-ül azam Seyyid Abdülkadir-i Geylani hazretleri “rahmetullahi aleyh”, pek fazla susamıştı.

Ama içecek su yoktu.
Zira çölün ortasındaydı o anda.
Hak teâlâ Ona bir bulut gönderdi ve ondan bir yağmur boşandı ki, sormayın.

Kana kana içip ferahladı mübarek zat.
O sırada, bir ışık peyda oldu bulutta.

İçinde bir de suret gibi bir şey gördü hatta.
Ve bir ses.

Kendisine hitaben;
- “Ey Abdülkadir! Ben, senin halikınım. Bütün haram şeyleri, sana helal kıldım!” diyordu.

Bunu işitince;
- Kezzebte ya kezzab! buyurdu hiddetle.

Yani yalan söylüyorsun ey yalancı! buyurdu.

Zira kendisine hitab eden, şeytandı.

Şeytanı nasıl bildin?

Şeytan bu defa;
- Ey Abdülkadir! Sana, benim vesvesem hiç tesir etmedi. Halbuki ben bu yolla, nice tasavvuf ehlini aldatıp, doğru yoldan çıkarmıştım, dedi.

Oğlu, merak edip;
- Babacığım, onun şeytan olduğunu nasıl bildin? diye sordu.

Cevaben;
- Gayet kolay, buyurdu.

- Nasıl kolay babacığım?
- Evladım, o melun bana; Ey Abdülkadir! Her günahı sana helal kıldım dedi. Halbuki Resulullah efendimiz “aleyhisselam” her haramdan kaçmıştı. Allahü teâlâ haramı Ona bile helal kılmazken bana helal kılar mı? İşte bundan anladım.

En büyük düşman

Bir gün de sohbetinde;
- İnsanın en büyük düşmanı, kendisidir, buyurdu.

Dinleyenler şaşırdılar:
- İnsanın düşmanı kendisi midir efendim?
- Evet. Herkes düşmanı dışarıda arar. Halbuki insanın içinde öyle bir düşman var ki, bütün düşmanlar, onun yanında hiç kalır. O da kendi nefsidir.