Seyyid Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh”, henüz sekiz on yaşlarına girmişti ki, tenhalarda ibadet ederdi Rabbine.

O devrin âlimlerinden Şenbeki hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bu çocuğun üstün hasletlerini duydu.

Ve arayıp, ormanlık bir bölgede ibadet ederken buldu kendisini.
Yanında bir aslanla bir köpek oynuyorlardı.

Çok şaşırdı bu hale.
Arkasından yaklaşıp, selam verdi.
O, hiç dönüp bakmadan, cevap verdi selamına.

Sana bir şey soracağım

Şenbeki hazretleri;
- Sana bir şey soracağım, dedi. Şu iki hayvan, birbirlerine düşman iken nasıl oluyor da oynuyorlar?

Ebül Vefa hazretleri;
- Hak teâlâ, kalbimi temizledi. O zaman aslan ile köpeğimin dost olduklarını gördüm, dedi.

Şenbeki hazretleri bu cevabı beğenip;
- Evladım, seninle sohbet etmek istiyorum, buyurdu.
- Olabilir. Annemden izin alıp geleyim, dedi.

Bir koşu izin alıp geldi o yere.
Sözünü yerine getirmişti.

Şenbeki hazretleri, sözünde durduğunu görünce;
- Merhaba Ebül Vefa! dedi.

Ondan sonra künyesi, Ebül Vefa olarak kaldı.

Cennete girebilmek için

Bir gün, talebelerine;
- Ahirette Cennete girip sonsuz saadete kavuşmak için ne lazım, biliyor musunuz? diye sordu.

Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Bunun için ahirete imanla gitmek lazım. Ama bu, o kadar kolay değil çocuklar.

- Neden efendim?
- Çünkü bu dünyada pervasızca günah işlenir, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına ehemmiyet verilmezse, son nefeste imanla gitmek çok güç olur.