Seyyid Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh”, henüz iki aylık iken Ramazan gelmişti.

Gündüzleri hiç süt emmiyordu annesinden.
Yürüyecek bir yaşa gelmişti ki, annesiyle birlikte bir yolculuğa çıktılar.

Bir bostanın yanından geçerken, Ebül Vefa hazretleri annesine dönüp;
- Anneciğim, burayı tanıdın mı? diye sordu.
- Tanımadım, deyince hatırlattı:

- Anneciğim, hani siz bir seferde yorulup, bir bostanın yanında mola vermiştiniz, hatırladın mı?

Kadıncağız hatırladı o zaman.
- Evet evet hatırladım.

- Yolculardan bazısı, bu bostandan kavun çalıp kestiler. Ve herkese dağıtıp sana da bir dilim verdiler.
- Evet oğlum.

- Sen o kavunun çalındığını bilmediğin için yedin ve yer yemez şiddetli bir ağrı duydun karnında.
- Evet.

- İşte o ağrıyı ben vermiştim sana. Zira haram lokma girmişti boğazına.

Senden süt emmezdim

Şöyle devam etti:
Sonra ben, iki aylık bebek idim ki, Ramazan’da gündüzleri hiç süt emmezdim anneciğim.

Annesi tasdik etti:
- Evet yavrum.

- Sen, benim hasta olduğumu zannedip, üzülüyordun. Ama akşamları süt emince seviniyordun.

Annesi hayretle;
- Evet ama sen bunları nasıl biliyorsun? dedi. Ben bile zor hatırlıyorum.

O, cevaben;
- Rabbimiz bildirdi anneciğim, dedi. Zira cenâb-ı Hakkın her şeye gücü yeter.