İmam-ı Ebu Yusuf hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında bir kimsenin hiç oğlu olmuyordu.

Ama kendisi çok istiyordu bunu.
Bir gün adakta bulundu bu hususta.

Kendi kendine;
“Eğer Rabbim bana bir oğul verirse, dört karış boynuzu olan bir koç kurban edeceğim” diye nezretti.

Ve ona bir erkek evlat verdi cenâb-ı Hak.
Sıra nezrini yapmaya gelmişti.

İyi de dört karış boynuzlu bir koçu nerede bulacaktı?
Ne kadar aradıysa da bulamıyordu böyle bir koç.
Bir çıkış yolu aradı, bu konuda.

Bir çok âlimlere sorduysa da, bulamadılar onlar da bir çıkar yolu.

Sen Ebu Yusuf’a git!

Nihayet bir ahbabı;
- Sen, Ebu Yusuf hazretlerine git, O bu işi halleder, dedi kendisine.

Zaten bunalmıştı adamcağız.
Koştu hemen Ebu Yusuf hazretlerine.
Anlattı derdini.

İmam-ı Ebu Yusuf, cevaben;
- Bu iş kolay, ancak bir şartım var, buyurdu.
- Aman hocam nedir o şart?

- Okumak isteyenler çok, ama yeterli mektebimiz yok, buyurdu. Sen, zengin bir adamsın, bu talebeler için geniş bir mektep yaparsan, işini hallederim.

Çok sevindi

Adam çok sevinmişti.
- Baş üstüne efendim, dedi hemen.

Ebu Yusuf hazretleri;
- Öyleyse bir koç ile bir çocuk getir bana, buyurdu.

İkisini getirince, karışlattı çocuğa koçun boynuzunu.
Evet, çocuğun karışıyla dört karıştan fazlaydı koçun boynuzu.

- Bu koçu kurban et, buyurdu.
Adam, hayran kaldı Hazret-i İmam’ın ilim ve zekasına.

Ve sözünü yerine getirdi.
Büyükçe bir mektep inşa ettirdi o beldede.