Adiyy bin Müsafir hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün yanına sevdiği birini alarak kabir ziyaretine gitti kabristana.

Bir mezarın başında durdu ve;
- Bu mevta, bizden yardım istiyor, buyurdu. Kabrinde azab var. Dua etmemiz için yalvarıyor.

Yanındaki de kalb gözü açık biriydi.
Nitekim kabre teveccüh ettiğinde, siyah bir dumanın çıktığını gördü mezardan.

Adiyy hazretleri dua etti.
Affedilmesi için yalvardı Allahü teâlâya.

O esnada o siyah duman dağıldı ve kayboldu tamamen.

Azabım kaldırıldı

Adiyy hazretleri, sevinçli olarak;
- Çok şükür, cenâb-ı Hak bu mevtanın günahlarını affetti, buyurdu. Zira az önce azap görürken, şimdi kurtuldu hamd olsun.

Sonra ismiyle seslendi o mevtaya:
- Ey Hüseyin! Halin nasıldır?

Kabirden ses geldi:
- Ey Adiyy bin Müsafir! Çok şükür azabım kaldırıldı. Hâlim iyidir. Size çok teşekkür ederim.

Ayakkabısı yoktu ama…

Bir gün, bir kimse ile sefere çıkmıştı mübarek zat.
Bir müddet sonra çok dikenli bir yerde yürümeye mecbur oldular.

Ancak ayağında ayakkabı yoktu bu zatın.
Yol arkadaşı çok üzüldü.

Kendi kendine;
“Benim ayakkabım varken yine rahatsız oluyor ayaklarım dikenlerden. Bu zat ise yalınayak yürüyor. Peki nasıl oluyor da hiç rahatsız olmuyor” diye düşündü.

Merak ediyordu bu işi.
O anda açıldı kalb gözü.

O gözle baktı bu kere.
Gördü ki, ayakları yere temas etmiyor.
Nurdan bir şey üstünde yürüdüğünü görüp, zail oldu merakı.